In de gang van het notariaat nemen we afscheid van la Signora, ze laat ons opnieuw weten dat we haar steeds mogen contacteren en altijd welkom zijn. Het contact met haar voelt goed, volgens mij laat ze het huis dat haar man heeft gebouwd met een gerust hart aan ons over.
Daar gaan we dan, richting ons nieuwe huis. Het voelt zo onwezenlijk. Je zet digitale centjes van de ene rekening op de andere, in ruil krijg je een stapel papieren en een diepvrieszakje met sleutels in. Gezien het aantal gebouwen en kamers lijken het niet alle sleutels. Als we de labels lezen vrezen we dat er enkele ontbreken. Gelukkig woont de signora in dezelfde straat. Na 20 minuten rijden we bijna voorbij de kleine strada bianca dat leidt naar onze aankoop. Het sportieve geluid van de Audi verandert bij de 3e put plots in een metaalachtig getik - lap, iets geraakt. Onze auto hangt dan ook véél te laag door het gewicht. Voorzichtig rijden we verder naar boven, de laatste bocht en … de 120m lange oprit die toegang geeft naar la nostra casa.
De begroeiing lijkt nog meer overwoekerd dan deze zomer, de weg nog meer weggespoeld. Het grijze weer geeft geen instant vakantiegevoel, in tegendeel. Voorzichtig proberen we de eerste sleutel waarna we binnen komen in onze toekomstige keuken. De signora leek tijdens het gesprek bij de notaris bezorgd over de staat van het huis. Waarschijnlijk is ze een van de afgelopen dagen als afscheid het huis nogmaals komen bezoeken, maar was ze geschrokken hoe de tand des tijds en té veel vakantiegangers hun sporen hebben nagelaten. Wij hebben het huis in deze staat gezien, al hadden we verwacht dat er toch wat opgeruimd ging zijn. De afwas staat nog in de pompbak en het vuil ligt op de grond. Enig meubilair en apparaten die iets van waarde hadden zijn verdwenen, de microgolf, de TV, een IKEA-zeteltje, … Zelf het paneel van de gevluchte vaatwasser staat er zielig bij. De moed zakt me even in de schoenen. Wat hebben we gedaan? Hebben we hiervoor ons niet zo slechte leven in België opgegeven? Zelf een bezoek aan het normaal prachtige terras met panoramisch uitzicht kan me niet geruststellen, enkel een grijze wolkenmassa komt ons verwelkomen.
Even verstand op nul dan maar, waarmee beginnen we? De auto repareren, want die moet ons overal naartoe brengen. We hebben geen eten, geen drinken, geen bed,… Daar is de paniek weer. Er is licht, dus elektriciteit. En er is stromend water. Er staat nog een bed met matras. We hebben ons voorzien van een topmatras en nieuw beddengoed, dus we kunnen slapen. Eerst de auto leegmaken. Alle zakken en dozen worden zonder enige structuur in de keuken gezet. Mijn autistische-ik krijgt het even moeilijk, hoe vind ik straks de spullen die ik nodig heb? Terwijl Dries de auto à la MacGyver fixt, probeer ik de slaapkamer klaar te maken voor de nacht. Ondanks de weinig fysieke inspanning voel ik met mentaal enorm moe, emotioneel, verward, angstig. Niet het euforische gevoel dat je verwacht wanneer je voor het eerst in je nieuwe huis binnenkomt. Met een achtergebleven borstel probeer ik wat stof en vuil uit de slaapkamer te vegen. De enige Belgische dweil waarvoor plaats was in de auto probeert me te helpen het gevoel te krijgen om ‘proper’ te kunnen slapen. Een aftrekker is nergens te vinden, als Assepoester op de knieën dan maar. De open ramen, frisse lucht, daglicht en verse witte lakens geven me weer moed. Wanneer Dries komt zeggen dat de auto voorlopig in orde is, kunnen we vertrekken naar de supermarkt. Eten en kuisgerief, meer hebben we voorlopig niet nodig.
Wat koop je als je helemaal niets in huis hebt? Geloof me, het is een moeilijke opdracht. Je hebt alles nodig, maar moet prioriteit geven aan het noodzakelijke. Eten en ontbijt, drank, wat koekjes, douchegel, allesreiniger en kuisdoekjes, daarmee zullen we starten. Er wordt een digitaal lijstje gemaakt van alles waar we aan denken. Morgen gaan we naar een doe-het-zelver, dan kunnen we écht starten. Thuis gekomen begint voor mij een obsessieve schoonmaaktocht door de keuken, de badkamer, alle kasten van binnen en buiten, tafel, stoelen, elke schakelaar, elke deur, … Achteraf gezien viel het opkuiswerk best wel mee. Het huis is in goede staat, het heeft vooral liefde en redelijk wat allesreiniger nodig.
Koken hebben we niet meer gedaan, om te vieren zijn we een snelle pizza gaan eten in ons -nu al- favoriete cafeetje om nadien doodmoe in ons “nieuwe” bed in slaap te vallen. De fles prosecco staat nog ongeopend in de koelkast.
Wordt vervolgd...
Comments