Het is zover

'Het zal er snel zijn' - kregen we regelmatig te horen als we vertelden dat we een huis gekocht hadden in Italië, en inderdaad, de tijd staat niet stil. 17 oktober kwam enorm snel dichtbij. Eerst heb je het officiële afscheid op het werk en bij het buurtcomité, traantjes die vertellen wat een prachtige mensen ik in mijn leven al heb mogen ontmoeten. Nog een 'laatste' etentje met vrienden - het lijkt wel alsof we morgen van de aardbol zullen verdwijnen.

Een goede voorbereiding zat er niet in, de laatste maanden hebben emotioneel enorm veel energie van mij gevraagd. De plannen werden licht aangepast om de druk te verlagen. We gaan eerst 'opruimen', we komen terug naar België en pas dàn verhuizen we.

We voorzien een rustige reis, maandag inpakken, dinsdag rijden tot Bolzano en woensdag tot Jesi. Het inpakken verliep chaotisch, onze break inclusief skibox bleek niet ruim genoeg te zijn om alle spulletjes die wie nodig denken te hebben mee te nemen. Het gewicht van de bagage en het afscheid van onze dochter werden eveneens onderschat. Het voorziene vertrekuur werd verlegd van 19u naar middernacht. Eerst de dochter gaan afleveren bij de grootouders, dan nogmaals proberen te stapelen in de auto en de skibox dicht krijgen.

De route kennen we ondertussen, de vaste herkenningspunten van onze skivakanties. Via Luxemburg naar Stuttgart, daar even slapen in de auto, doorrijden naar de Fernpass in Oostenrijk en over de Brenner naar Bolzano. Hier overnacht in een hotelletje en zo rechtstreeks door via Modena richting Ancona. Meestal open autostrades gehad, tot het verkeer vastliep rond Trentino en hier toch wel een uur stil gestaan op de autostrade - oorzaak onbekend. We boekten een B&B op een kwartiertje van de notaris in Jesi. Bewust wouden we nog niet naar het huis gaan - we waren er tenslotte in augustus nog geweest.

Ondanks de vermoeidheid blijven de zenuwen de slaap overwinnen. De enige die goed lijken te slapen zijn de puppies. We vertrekken tijdig richting Jesi, afspraak om 10u30 bij de notaris. Volgens google maps is er ruim parkeerplaats voor het kantoor - in werkelijkheid vinden we 3 straten verder een parkeerplaatsje. De puppies daar alleen in de auto laten lijkt ons geen optie, dan maar meenemen naar de notaris. Even navragen en gelukkig in dit hondvriendelijk land geen probleem. Een eerste contact verloopt aan een kleine ontvangstbalie - op 25cm desk dienen al enkele verklaringen ondertekend te worden, gelukkig hebben we deze documenten reeds gezien en kunnen doorlezen. De ontvangstruimte wordt hoe langer, hoe kleiner. Wij en de puppies, la Signora en een vertrouwenspersoon, de makelaar, de tolk en alsmaar meer personeel inclusief gezellige Italiaanse drukte. We vragen ons even af of de akte hier zal ondertekend worden, daar alle papierwerk in 3 kopieën ondertussen de volledige desk innemen. Het drukke personeel verdwijnt en er komt een jonge, modieuze vrouw tevoorschijn, notaio Barbara Federici.

We worden uitgenodigd in een ruimte die notariswaardig is, een grote antieke tafel en kasten vol boeken met dezelfde rode cover. De akte zal overlopen worden in het Italiaans en stuk per stuk verduidelijkt worden in het Engels. La signora, de verkoopster, is een Parisienne en spreekt nog een mondje Frans. Uit sympathie wil ze zaken naar ons verduidelijken in het Frans, wat zorgde voor een chaos tussen Italiaans, Frans en Engels. Na een vermoeiende 2 uur overlopen van de akte dient alles in drievoud getekend te worden op élke pagina. Niet met een handtekening of paraf zoals in België, maar telkens met de naam voluit geschreven, inclusief 2e naam.... Na 13u komen we buiten met een stapel papieren en een diepvrieszakje vol sleutels.

Wordt vervolgd...

Terug naar Blog